Paniekaanvallen

Jarenlang heb ik al paniekaanvallen, wisten jullie dit van mij? Sommigen wel sommigen niet.

Voordat ik begin met mijn verhaal wil ik met jullie delen wat als defenitie wordt gezien van een paniekaanval :

 

"Een paniekaanval is het best te omschrijven als een golf van intense angst die je plotseling overvalt. Een paniekaanval duurt doorgaans enkele minuten tot een half uur en zwakt daarna weer af. Het hebben van een paniekaanval wordt vaak als enorm heftig ervaren." (PSYQ,2021)´´

 

Enerzijds komt de defenitie overeen met mijn eigen ervaringen. In het begin is het alsof het je overvalt en het duurt even en zakt weer af. Echter is het wel zo dat de duur van een paniekaanval wel erg kan verschillen. In het positieve geval heb je enkele minuten tot een half uur een gevoel van paniek en angst of minder positief je hebt het urenlang.

 

De tweede komt meer overeen met mijn eigen ervaring. Mijn paniekaanvallen waren nooit kort en daardoor beïnvloede het vroeger ook grote gedeelten van mijn dag. Ik wil hierbij wel benoemen dat hoe kort of lang elke paniekaanval kan als even heftig worden ervaren en kan worden ervaren als een "ik ga dood ervaring ". Dit klinkt heftig maar mensen die het fenomeen kennen zullen deze zin herkennen.

 

Nu mijn verhaal:

Soms zijn ze klein en merk ik dat ik tintelingen ervaar in mijn ledematen of een lichte benauwdheid en soms zijn ze groot en voelt het echt alsof ik "dood ga" ja ik zeg waar het op staat want zo heftig kan een paniekaanval aanvoelen. 

Wat gebeurt er dan? 

Ik krijg hartkloppingen, ga zweten, mijn hoofd draait op 100 toeren, duizelig en vaak voelt het alsof ik uiteindelijk gewoon weg val.

 

Dit was jarenlang een enorme gevangenis. Mijn lijf deed eigenlijk niet wat ik wilde en gaf mij een enorm rotgevoel. Erg lang snapte ik de aanvallen niet en wilde ik ze met alle macht voorkomen. Ik ging heel veel doen, werken, sporten en/of met vriendinnen afspreken. Soms lukte het om de aanval hierdoor te ontwijken maar meestal sloeg die door dit gedrag nog harder in en waren de gevolgen lichamelijk en psychologisch best groot.

 

Door gesprekken en zelfverkenning ben ik er nu achter dat hoe ik het aanpakte eigenlijk een vicieuze cirkel was. Ik onderdrukte al mijn gevoelens en gaf niet toe aan dat mijn lijf mij iets wilde vertellen. 

 

Wat doe ik dan nu precies anders?

Ik dacht vroeger altijd dat de aanvallen me overkwamen en wilde ze onderdrukken met medicijnen. Wat in sommige fasen van je leven best een optie kan zijn. Ik kwam er echter achter dat hoe harder je drukt hoe intenser de paniek terug komt. Want je drukt je gevoel en emoties weg.

 

Op dit moment onderga ik ze en voel ik een gevoel van onrust aankomen. Dan ga ik even zitten of liggen en bedenk me...

Ik herken dit gevoel en heb het eerder gehad.

De vorige keer dat ik dit had gebeurde er buitenom de nare gevoelens niks, dus zal dit nu ook niet zo zijn.

Zolang ik deze gedachte of bijna affirmatie vast houdt kan de paniek aanval komen en gaan. 

 

Door het op deze manier aan te pakken kom ik ook vaker achter de oorzaak omdat ik niet helemaal zonder controle zit. Bij mij ligt de oorzaak vaak in het opkroppen van gevoelens of het teveel hooi op mijn vork nemen. Ik doe simpelweg teveel en gun mezelf te weinig hersteltijd. In periodes dat dit zo is zijn de aanvallen dan ook heviger. Doordat een paniekstoornis niet altijd makkelijk te verhelpen is denk ik ook niet dat ik er helemaal vanaf kom. 

 

Maar de positieve noot is dat ik wel denk dat je er goed mee kunt leren leven en het je lessen leert over je eigen lichamelijke grenzen en gevoelens. Omdat ik een persoon ben die altijd hele hoge eisen stelt is het negeren van mijn lijf uitgemond in een conversiestoornis. Ik zal jullie later uitleggen wat dit is, maar ook hier kwam ik bovenop. Beter gezegd ik trek me erdoor.

DUS HEB JE PANIEK? GRAB IT BY THE BALLS! And do something. 

 

Anniek Westers