Rouw

Rouw

Dieper dan je diepste zijn daar doordringt het gevoel van Rouw. Wanneer je een naaste verliest wordt er een stukje van jou zijn afgenomen die nooit meer zal wederkeren.

Dit gevoel maakt dat je gevoelens ervaart als ontkenning, angst, verdriet, boosheid, geen gevoel, afgestompt, incompleet. Er is een groot scala aan woorden die er in mijn hoofd op komt als ik aan Rouw denk.

Rouw kwam in mijn leven vroeg op mijn pad. Toen ik 24 was en mijn moeder overleed. 

Mijn moeder zat en zit diep in mij. Wij waren twee handen op een buik, verstrengeld in elkaar en onafscheidelijk. Er was geen moment waarop ik ooit dacht dat mijn moeder er niet meer zou zijn. Samen konden wij alles geen conversatie was te gek, geen avontuur te groot en geen huil of lachbui te klein. Mijn moeder was een groot stuk van en in mijn hart. 

Toen mijn moeder in een depressie belande voelde dit als een afname van haar zijn. Altijd was zei de grote steunpilaar voor iedereen, de zon die de ruimte verlicht als ze binnenkwam en toen? De stralen die er normaal waren ebten weg en er bleef een hulsel van haar zijn over. 

Die periode heb ik haar gezien als klein, fragiel, alleen en met name onherkenbaar. Alles wat normaal bij haar hoorde als persoon was geparkeerd in een ander universum. Als ik bij haar was had ze genegenheid, liefde en aandacht nodig en vooral het gevoel dat ze in de grootheid van alle gebeurtenissen niet alleen was.

Ik kan eerlijk zijn mijn capaciteit om dit constant te zijn was niet altijd toereikend. Soms wilde ik ook zeggen kom op, kijk wat je hebt, ga ervoor.. maar als je zelf niet depressief bent geweest zeg je deze dingen zonder door te hebben dat ze niet binnen komen en meer slecht doen dan goed. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik haar niet goed heb behandelt, maar wel dat ik graag had gewild dat ik toen beter begreep wat het inhield. 

Kleiner en kleiner en steeds minder haar eigen zijn zo ontwikkelde het zich tot er weinig te zien was van de stralende, sterke vrouw die ze altijd was. Toch zag ik altijd hoop aan de horizon. Er waren lichtpunten zoals een nieuw huis, weer reïntegreren en vooral een nieuwe start. Dit alles mocht niet zijn en was te groot voor de fase waarin mijn moeder verkeerde. 

Op een dag totaal onverwacht pleegde ze zelfmoord. Ik weet de dag nog precies te herinneren, herhalen en af te spelen in mijn hoofd. Als een loop die zich blijft herhalen en waarin ik telkens kijk of er een optie zou zijn in de loop waarin ik dit alles kon stoppen.

Maar het was echt en ik kon het niet geloven mijn alles, mijn moeder, de mooiste en sterkste vrouw was niet meer...

Emoties als, ontkenning, verdriet, onmacht, schuld, boosheid, verwarring en hopeloosheid overmanden mij. Ik was mijn hart verloren en alles wat ik dacht dat hoorde bij mijn zijn. 

De dagen die volgden heb ik ervaren in een waas. Het ging allemaal te snel en er was eigenlijk geen afscheid en überhaupt heb ik nooit meer woorden kunnen geven die ze had moeten horen.

Ik had willen zeggen ik hou van je mam en het is goed. Want ook al is ze er niet meer en is ze gegaan op de manier waarop ze is gegaan. Nooit zou ik boos op haar zijn of haar schuld geven. In haar lijdensweg was er maar een manier en dat was jammerlijk genoeg de dood. Ik heb het lang niet begrepen dat dit de enige uitweg kon zijn, maar na therapie en eigen persoonlijke depressies begrijp ik steeds beter dat dit voor haar een optie was die een einde maakte aan al haar pijn en vooral aan het gevoel van geen toekomst zien. 

De Rouw die door ben gegaan na haar overlijden kan ik beschrijven als een chaotische periode waarin ik wisselde in emotie als een flipperkast. Ik kon deze emoties niet controleren en ik voelde me stok ongelukkig. Nooit meer zou ik haar vast kunnen houden, iets zeggen of überhaupt een antwoord krijgen.

Om eerlijk te zijn dit gevoel zoals ze zeggen slijt niet. Iedereen zegt het slijt het wordt minder. Maar het wordt niet minder maar je leeft ermee. Je neemt het mee in elke stap maar ik moet het brengen het slijt niet.

Misschien zijn er mensen die dit wel ervaren maar mijn moeder stond zo dichtbij mij dat ik elke dag besef hoe erg ik haar mis en in elke stap die ze in mijn jonge leven nog naast mij had moeten staan en me had moeten begeleiden in stappen en emoties die bij fases komen kijken.

Nu ben ik dit allemaal alleen doorgegaan en dit voelde als mijn eigen persoonlijke hel. Jezelf groot houden, doorgaan want er is geen andere optie. Gelukkig had ik wel mijn broer en gezin die altijd mijn steun en toeverlaat zijn. Maar uiteindelijk moet je het leven en alle aspecten zelf oppakken en doen. Ik vondt en vindt dit loodzwaar en heb tot op vandaag nog steeds therapie om te zorgen dat ik zelf op de been blijf en vooral dat ik me leer ontwikkelen. Vanaf dat mijn moeder overleed heb ik me wel ontwikkeld maar zijn er ook veel dingen die normaal al ontwikkeld worden blijven liggen tot een moment waarin ik me beter zou voelen. Ik moet zeggen dat er nu vaak zelfs nog dingen zijn die ik leer waar ik me niet bewust van was en die nu op mijn pad komen.

Rouw is zo ontzettend gecompliceerd dat ik alleen maar kan zeggen dat het beste medicijn is luisteren naar jezelf. Loop je eigen grenzen en je gedachten niet voorbij en luister naar het kleinste stemmetje in jou.

Je gaat verder en je moet verder en uiteindelijk leeft het met je mee.