Titel: Antidepressiva en benzodiazepines mijn strijd
Het eeuwige dilemma van het slikken van medicatie
Zinnen
van je column: depressief/medicatie/herstellen
Column:
Mijn
naam is Anniek een jonge vrouw van 30 jaar. In mijn jonge leven heb ik al een heleboel meegemaakt waardoor ik al op een redelijk jonge leeftijd namelijk 24 in aanraking kwam met antidepressiva en
benzodiazepines.
Eerst een klein tipje van de sluier om een inkijk te geven in mijn leven tot nu toe.
Vanaf
mijn 15e is mijn leven in huis nooit rustig geweest. Ik had een ontzettend lieve moeder, maar mijn vader was binnen het gezin geen makkelijke man. Mijn vader en moeder waren vanaf die tijd
eigenlijk af en aan bezig met wel of niet scheiden. Misschien kunnen jullie je een voorstelling doen dit zorgt niet voor een goed fundament. Toen er eindelijk bleek dat ze zouden gaan scheiden en
ja dit voelde als eindelijk kreeg mijn vader een herseninfarct. Hij veranderde hierdoor erg in zijn gedrag en de filter die hij normaliter nog enigszins had was er toen helemaal af. Mijn moeder
heeft toen besloten om te blijven en de zorg en alle taken die het leven met zich meebracht op zich te nemen. Dit was een ontzettend zware periode voor haar en voor mij en mijn familie.
Uiteindelijk heeft het geresulteerd in dat mijn moeder een super sterke vrouw depressief werd. Haar levensenergie werd opgebrand door alle moeilijke situaties binnenshuis en alle zaken die privé
aan het licht kwamen door het in handen nemen van de financiën. Na een lange periode van depressie pleegde mijn moeder zelfmoord. Het zwaarste en meest intense moment in mijn leven. Mijn moeder
was mijn anker en mijn levensenergie. Door haar streefde ik naar alles wat ik in mijn leven wilde bereiken en met haar aan mijn zijde voelde ik mij onverwoestbaar.
O
ja? vertelde ik ook nog dat ik tijdens al deze gebeurtenissen ook nog gewoon studeerde? het leek voor mij vanzelfsprekend om door te gaan en enigszins gaf het mij afleiding om ook iets te hebben
wat doorging en waar ik geen zware lading bij voelde. Ernaast werkte ik 20 uur naast mijn studie om alles te kunnen financieren en ook om zo min mogelijk stil te staan bij alles wat ik eigenlijk
voelde. Want naar die plek gaan van de pijn? nee dat leek mij onmogelijk.
Tot
op een moment mijn lichaam en hoofd schreeuwden dat het niet meer ging. Ik voelde letterlijk een soort handrem die mij aangaf je kan niet doorgaan en niet stil staan bij alles wat er is gebeurt.
Dit was het moment dat ik voor het eerst in aanraking kwam met een psycholoog en een psychiater in mijn leven. Ze vonden het verbazingwekkend hoe ik doorging ondanks alle tegenslagen en na enkele
gesprekken schreef de psychiater antidepressiva en diazepam (een rustgever) voor om te kijken of ik hierdoor weer meer grip op mijn leven zou krijgen. De allergrootste boodschap was wel luister
NU naar jezelf en onderga wat er allemaal met je gebeurt is. Met medicatie als mijn ondersteuner kon ik dit proces ondergaan en merkte ik dat medicatie soms nodig is en er geen sprake is van
zwakte als het in een tijdelijke periode van je leven nodig is. Uiteindelijk ben ik nu ruim 6 jaar verder en nu ben ik in het stadium waarbij ik denk dat ik met beide medicamenten kan gaan
afbouwen. Ik doe dit in heel nauw overleg met mijn psychiater omdat de medicatie een strikt protocol heeft met afbouwen. Als je dit zelf doet kan dit gevaarlijk zijn en je een erg naar gevoel
geven in je lichaam. Trust me I tried!
Op
dit moment bouw ik af in stapjes van 2,5 milligram per keer in de ochtend en avond.
Dit
lijkt misschien niet veel maar voor het lichaam die weer zelf alle stofjes moet gaan regelen is dit soms een grote stap. Ik merk bijvoorbeeld dat bij de inzet van een afbouw ik soms een soort
prikkelend gevoel in mijn hoofd en lichaam heb, haast elektrisch. Door in kleine stapjes af te bouwen behoudt ik dit tot een minimum. De anti depressiva bouw ik ook af en die gaat in iets grotere
stappen omdat dit een totaal ander middel is. van de 150 milligram is er nu 50 milligram af. Ik merk aan alles in mijn lichaam dat dit voelt als een enorme cultuurschok. Je lichaam moet zich
stapje voor stapje weer gaan voelen als zichzelf en alle processen die nu chemisch zijn aanpassen naar natuurlijk. Het is een hele gekke ervaring maar uiteindelijk voel ik me zo sterk dat ik nu
na 6 jaar eindelijk kan zeggen dat ik aan het afbouwen ben. Of ik er ooit helemaal af kom? geen idee dat moet de tijd leren, want hoe je het ook went of keert mijn leven is niet makkelijk geweest
en dit heeft invloed op het heden. Ondanks dat het lastig is probeer ik wel elke vooruitgang of tegenslag te zien als een les die mij iets leert om het de volgende keer anders te doen, er is geen
goed of fout in het leven en iedereen verdient het om te leven. Tijdens het schrijven van deze column merk ik dat mijn hoofd niet zo werkt als dat die normaal zou werken. Mijn hoofd voelt licht
tintelend, mijn concentratie is niet geweldig en mijn ademhaling is hoog. Zie ik dit als een tegenslag? NEE het maakt dat mijn blog realistisch is en ook laat zien dat iedereen die medicatie
slikt en/of afbouwt hartstikke hard werkt en vecht.
Mijn
motto: hou vol en het leven brengt je elke keer weer iets nieuws.